logo bs

Actief beheer duurder, maar waarom?

Actief beheer is duurder dan indexbeleggen, dat weten we allemaal. Logisch, is wellicht uw eerste gedachte. Een actief fonds of een vermogensbeheerder bestaat vaak uit een groot team van (fonds)managers en analisten om voor u de beste beslissingen te kunnen maken op het gebied van de beleggingen. Om de beste beslissingen te kunnen maken hebben ze wel het een en ander nodig: ze reizen voor onderzoek de hele wereld over, werken vaak vanuit grote, luxe kantoren en betalen flink voor financiële research en datasystemen zoals Bloomberg.

Aanbieders van ETF’s en indexfondsen daarentegen, hebben deze hoge kosten niet. Het is een kostenefficiënt, objectief, computergestuurd proces. Dit proces vereist weinig mankracht en is onafhankelijk van de grootte en kwaliteit van de portefeuilles.

Ok, actief beheer is duur, maar zodra het beleggingsfonds of de vermogensbeheerder groeit in beheerd vermogen, stijgen de inkomsten vele malen harder dan de gemaakte kosten. Een klein team kan een groot vermogen beheren. De winstmarges in de beheerindustrie zijn hierdoor enorm hoog. In theorie zouden deze torenhoge winstmarges niet structureel kunnen blijven bestaan, tenzij het om een monopolie gaat of om een bedrijf met een uitzonderlijk concurrentievoordeel. In een normale situatie zouden bedrijven elkaar op prijs beconcurreren om marktaandeel te winnen. Toch is er de afgelopen decennia geen sprake geweest van concurrentie op prijs, sterker nog de prijzen zijn gestegen. We betalen voor actief (fonds)beheer nog grofweg twee keer zoveel als de passieve tegenhangers.

De reden hiervan is dat het kon! Als beleggen in de jaren negentig een vlucht neemt en de koersen hard stijgen, stijgen de kosten van (fonds)beheer mee. De hoge winstmarges komen ten goede aan de eigenaren of de aandeelhouders van de beheerder die hierover niet klagen.

 

Mede door intransparantie (verbogen kosten), maar ook door de hoge rendementen vallen de hoge kosten niet op. Er is nauwelijks kritiek. Beleggen is in de ogen van de consument ingewikkeld en tijdrovend. Het kiezen van de juiste effecten of het timen van de markt (uitstappen als het even tegenzit) is een kwaliteit, en voor kwaliteit betaal je nu eenmaal is de gedachte.

De grootste schuldige – pijnlijk genoeg en ik zeg het niet graag – dat is de belegger zelf. Waarom blijft deze zo krampachtig vasthouden aan de te hoge prijzen van actieve (fonds)beheerders? Op bijna alle gebieden is de consument prijsgevoelig, we vergelijken van alles en nog wat op internet en kiezen bewust. En toch, als het aankomt op het beheer van ons vermogen, meestal na de koop van een huis de ‘één na grootste aankoop’, kiezen we niet meer rationeel maar geloven we in fabeltjes. We geloven dat de (fonds)beheerder onze belangen behartigd en de markt kan verslaan, of dat de resultaten uit het verleden toch een garantie zijn voor de toekomst. Vaak wordt angst gebruikt om u te overtuigen, want in geval van een beurscrash stapt uw (fonds)beheerder uit om de schade te beperken.

Al deze fabels zijn allang onderuit gehaald door wetenschappelijke studies en keiharde feiten en cijfers. Hierdoor zien we nu enorme bedragen wegvloeien uit actief (fonds)beheer naar goedkope, passieve indexfondsen en ETF’s. Een trend die de komende jaren alleen maar zal versnellen. Wanneer bent u overtuigd?

Benieuwd wat u kunt besparen door over te stappen op indexbeleggen? Ontdek wat het verschil is in kosten en rendement op lange termijn: Bereken & Vergelijk.


< Terug naar artikel overzicht