De beleggingsgoeroe is zijn mojo kwijt

Mijn aandacht werd getrokken door een leuk artikel genaamd “Vallende ster” van Mathijs Schiffers, VK-correspondent van het FD. De vallende ster is in dit verhaal Neil Woodford, sterbelegger en ook wel de Britse Warren Buffett genoemd. Na enkele goede beslissingen, zoals door in het jaar 2000 niet te beleggen in ICT-aandelen en vlak voor de kredietcrisis uit financiële aandelen te stappen, verwierf hij de sterrenstatus als belegger. In 2015 begon hij voor zichzelf en al snel volgde grote schare beleggers hem en vulden zijn fonds Woodford Equity Income met circa £ 10 miljard. Maar de beleggingsgoeroe is zijn mojo kwijt. Na enkele sterk verlieslatende beleggingen is het fonds nu geslonken tot £ 3,7 miljard en tot nadere order gesloten, hetgeen meestal geen goed teken is voor de toekomst van het fonds.

Wilt u meer informatie over BeSmart Vermogensbeheer? Klik dan hier

Dit verhaal doet me enigszins denken aan Bill Gross, de Amerikaanse superbelegger en oprichter van Pimco. Ook hij verwierf de sterrrenstatus als belegger met de bijnaam de “Bond King”. Hij begon echter zijn obligatiefonds op een van de meest ideale momenten, met een hoge marktrente die in de daaropvolgende 30 jaar daalde tot nagenoeg nul (als de rente daalt, stijgen obligaties in koers). Hij nam meer risico dan de markt en behaalde hierdoor een hoger rendement, behalve in tijden van stijgende rentes. In 2014 vertrok hij met ruzie bij Pimco en vertrok naar vermogensbeheerder Janus Henderson. Tegelijkertijd veranderde de markt van een overwegende dalende rente naar een overwegende stijgende marktrente. Het resultaat; achterblijvende resultaten en begin dit jaar ging Bill Gross met pensioen.

De overeenkomsten zijn er; door enkele belangrijke beslissingen die goed uitpakken (is dit wijsheid of geluk?), maar vaak met een hoog of in ieder geval hoger risico gepaard gaan, verwerft iemand de sterrenstatus en hiermee een grote groep ‘volgers’. Als na verloop van tijd de markt verandert of de strategie niet meer blijkt te werken, kunnen de gevolgen groot zijn.

Waar komt de fascinatie voor beleggingsgoeroes vandaan? Waarom volgen we graag deze ‘winnaars’ en vertrouwen we hen gemakkelijk, soms zonder zelf na te denken, een hoop geld toe? Wellicht heeft het te maken met een fenomeen “Authority Bias”. Dit ontstaat als personen op basis van hun veronderstelde kwaliteiten een hoog aanzien genieten in hun vakgebied en mensen hierdoor meer waarde hechten aan hun mening en ideeën. Dat wij ons hierdoor laten beïnvloeden heeft te maken met een stuk menselijke efficiency; “Als de expert het zo goed weet (Woodford wist tenslotte de kredietcrisis te voorspellen), waarom zou ik dan nog moeite doen en hier niet mijn voordeel uit halen”. Rendement (uit het verleden) is helaas vaak de enige leidraad voor de beleggers bij hun keuze waarin hun geld te beleggen.

Maar waarom raakten deze beursgoeroes hun mojo kwijt of was er toch iets anders aan de hand? Ik denk dat hier sprake is van een beurswetmatigheid “Reversion to the mean”. In Algemeen Beschaafd Nederlands: dat op lange termijn koersen/rendementen altijd tenderen naar het gemiddelde. Neil Woodford had eerst gelijk of geluk, maar dat blijft niet tot in de oneindigheid duren. Zijn bovengemiddeld resultaten worden afgewisseld met beneden gemiddelde resultaten en zullen over een langere periode normaal gesproken ergens rond het gemiddelde uitkomen. Vergelijk het met een voetbalclub van pak hem beet FC Groningen of Heerenveen, die na 7 speelronden door een onverwacht goed begin op de eerste plaats staan. Echter na 34 speelronden vinden ze zichzelf meestal terug ergens rond plaats negen.

Er zijn voldoende (wetenschappelijke) studies voorhanden die aantonen dat over een 10-jaars periode slechts 10% van de beleggingsfondsen de markt verslaan. Denk voortaan aan deze cijfers indien u van plan bent uw geld te steken in het beleggingsfonds van de sterrenbelegger van het moment.

>> Download hier ons E-Book “Slim Indexbeleggen”